صفحه شخصی سید علی موسوی|فضای مجازی/ عملیات روانی|

۱۳۹ مطلب با موضوع «فرهنگ و سبک زندگی» ثبت شده است

گوگل آنجایی نبود که فکر می‌کردم

 

با بهایی سنگین دریافتم که شرکت‌های بزرگ خانوادۀ ما نیستند

 

اِمی نیتفلد رؤیای کارکردن در گوگل را داشت و زمانی که به این رؤیا دست یافت همان چیزی را دید که انتظارش را می‌کشید: مدیری باهوش و یاری‌گر، همکارانی کاربلد و خوش‌مشرب، و محیط کاری که فکر همۀ نیازهای کارمندانش را کرده بود؛ حس می‌کرد گوگل خانوادۀ واقعی اوست. همه‌چیز خوب بود تا وقتی از آزارگری یکی از همکارانش به گوگل شکایت کرد. نیتفلد از این می‌گوید که چطور وقتی گوگل از وجود او احساس خطر کرد، آن رؤیای شیرین به کابوسی ترسناک بدل شد.

 

اِمی نیتفلد، نیویورک تایمز— مدتی مهندس گوگل بودم و فکر می‏کنم این موضوع تا همیشه زندگی‌ام را تحت تأثیر قرار داده است. وقتی در سال ۲۰۱۵ و پس از پایان دانشگاه به گوگل پیوستم، شروع دوره‌ای چند‌ساله بود که گوگل، طبق رده‌بندی مجلۀ فوربس، در صدر فهرست بهترین محل‌کار قرار می‌گرفت.

رؤیای گوگل را کاملاً باور کردم. در دوران دبیرستان مدتی بی‌خانمان بودم و مدتی را هم نزد خانواده‌های فرزند‌پذیر گذراندم و غالباً چون اجتماعی نبودم از جمع دور می‌ماندم. آرزوی کار در شرکتی معتبر را داشتم، آرزوی امنیت شغلی در چنین شرکتی و آرزوی محیط‌کاری آرام و دوستانه، محیط‌کاری که همکارانم نیز به‌اندازۀ من مشتاق و هدفمند باشند.

چیزی که در گوگل یافتم یک خانوادۀ جایگزین بود. در روزهای کاری تمام وعده‌های غذایی را در محل‌کار می‌خوردم. به باشگاه ورزشی و دکتر گوگل می‌رفتم. در مسافرت‌های کاری، من و همکارانم در خانه‌های اجارۀ کوتاه‌مدت ایر‌بی‌اند‌بی اقامت می‌کردیم، پس از راه‌اندازی و معرفی یک محصول مهم، با همکارانم در جزیرۀ مائوئی در هاوایی والیبال بازی کردیم و حتی تعطیلات آخر هفته را هم با هم می‌گذراندیم. یک‌بار هم در هوای سرد و بارانی در مسابقۀ عبور از موانع شرکت کردیم، ۱۷۰ دلار هزینۀ آن بود و ساعت‌ها رانندگی کردیم تا به محل مسابقه برسیم.

مدیر من مانند پدری بود که آرزویش را داشتم. به توانایی‌های من باور داشت و به احساساتم اهمیت می‌داد. تنها خواسته‌ام این بود که مدام ترفیع بگیرم، زیرا او هم ترفیع می‌گرفت و من می‌خواستم همواره با او کار کنم. همین هم باعث می‌شد برای تمام کارها انگیزه داشته باشم و مهم نبود چقدر طاقت‌فرسا و خسته‌کننده باشد.

 

چند نفری که پیش‌تر در سایر شرکت‌ها کار کرده بودند یادآور می‌شدند که جای بهتری برای کار‌کردن وجود ندارد. حرف آن‌ها را باور داشتم، هرچند سرپرست فنی من، با اینکه از او خواسته بودم این کار را نکند، من را «زیبا» و «خوشگل» صدا می‌زد. (درنهایت پذیرفتم که من را «ملکه» خطاب کند). در بسیاری از جلسه‌های دو‌نفرۀ ما، او وقت را صرف این می‌کرد که از من بخواهد برای او دوست‌دختر پیدا کنم و می‌گفت: «موطلایی و قدبلند باشه». کسی شبیه خودم.

صحبت از رفتار او به معنی زیر‌سؤال‌بردن داستانی بود که دربارۀ بی‌نظیر‌بودن گوگل به خودم می‌گفتم. گوگل همۀ نیازهایمان را پیشبینی کرده بود، مبل‌های چُرت‌زنی، صندلی‌های ماساژور، گوش‌پاک‌کن در دستشویی، سرویس رفت‌و‌آمد که ناوگان حمل‌و‌نقل ناکارآمد سانفرانسیکو را جبران کند. شرایط آن‌قدر عالی بود که کم‏کم دنیای خارج از گوگل ناخوشایند و متخاصم به نظر می‌رسید. گوگل بهشت برین بود و من با این هراس می‌زیستم که مبادا از آن بهشت برین بیرونم کنند.

وقتی دربارۀ این آزار جنسی با کسانی حرف می‌زدم که کارمند گوگل نبودند نمی‌توانستند درکم کنند، زیرا یکی از جذاب‌ترین شغل‌های جهان را داشتم. مگر چقدر سخت است؟ خودم نیز این را از خودم می‌پرسیدم. نگران بودم که شاید من دارم قضیه را به خودم می‏گیرم و اگر کسی بداند که من ناراحت هستم، فکر خواهد کرد آن‌قدری قوی نیستم که بتوانم خودم را در این محیط جدی جا بیندازم.

چنین شد که برای مدتی بیش از یک سال چیزی از رفتار نامناسب سرپرست فنی به مدیرم نگفتم. کنار‌آمدن با این رفتار را هزینۀ خودی‌بودن برداشت می‌کردم. بالأخره زمانی لب به سخن گشودم که به نظر می‌رسید آن سرپرست فنی قرار است مدیر بشود، مدیر من بشود و نفوذش روی من بیشتر هم بشود و جای کسی را بگیرد که ستایشش می‌کردم. دستِ‌کم چهار کارمندِ زن دیگر هم گفتند که او آن‌ها را معذب کرده است و دو مهندس ارشد نیز پیش‌تر اعلام کرده بودند که با او کار نخواهند کرد.

به‌محض اینکه در بخش منابع انسانی فرم شکایت را پُر کردم، رفتار گوگل نیز تغییر کرد و شد مانند

چون سالیان سال از محل‌کارم بُت ساخته بودم، حتی تصور زندگیِ خارج از گوگل نیز برایم دشوار بود

سایر شرکت‌ها: حفاظت از خودش را در اولویت قرار داد. تمام زندگی‌ام را حول محور شغلم بنا کرده بودم، یعنی همان‌کاری که گوگل از من می‌خواست، ولی همین نیز سقوطم را دشوارتر کرد. دریافتم محل‌کاری که چنان برایم عزیز بود من را صرفاً یک کارمند می‌داند، یکی از بی‌شمارانی که قابل‌جایگزینی هستند.

این روند تقریباً سه ماه به طول انجامید. طی آن مدت، مجبور بودم با شخص آزارگر جلسات دو‌نفره داشته باشم و کنار او بنشینم. هر‌بار که از شرکت پیگیر شکایتم می‏شدم و ابراز ناراحتی می‌کردم که مجبورم با شخص آزارگر از نزدیک کار کنم، بازرسان منابع انسانی به من می‌گفتند که می‌توانم مشاوره بگیرم یا دورکاری کنم یا به مرخصی بروم. بعدها دریافتم که گوگل همین پاسخ را به سایر کارمندانی داده بود که از نژادپرستی یا تبعیض جنسی شکایت کرده بودند. کلیر استیپلتون که از سازمان‌دهندگان اعتصاب سال ۲۰۱۸ در گوگل بود نیز تشویق شده بود تا به مرخصی برود. تیمنیت گبرو از پژوهشگران ارشد تیم هوش مصنوعی اخلاقی گوگل نیز پیش از اینکه اخراج شود تشویق شده بود تا مشاورۀ سلامت روانی بگیرد.

من مقاومت کردم. چطور ممکن بود برای حالت مفید باشد که روزهایت را در تنهایی و دور از همکاران و دوستان و بدون چتر حمایتی آن‌ها بگذرانی؟ و البته از این ترس داشتم که اگر دور بشوم، شرکت نیز تحقیقات را ادامه ندهد.

در‌نهایت، بازرسان ادعاهای من را تأیید کردند و پذیرفتند که آن سرپرست فنی منشور اخلاقی و خط‌مشی ضد‌آزارِ گوگل را زیر پا گذاشته است، ولی آن آزارگر هنوز هم کنار من می‌نشست. مدیرم به من گفت که منابع انسانی بنا ندارد حتی جای میز کار او را تغییر دهد، چه برسد به اینکه از او بخواهند مرخصی بگیرد یا دورکاری بکند. البته این را هم گفت که تنبیهی شدید برای شخص آزارگر اجرا شده است و اگر می‌توانستم بدانم چه تنبیهی اعمال شده است، حالم کمی بهتر می‌شد ولی در ظاهر که انگارنه‌انگار اتفاقی افتاده.

 

پیامدهای افشای آن آزار من را درهم‌شکست. زخمِ خیانت‌ها و نارفیقی‌های گذشته‌ام را تازه کرد، زخم‌هایی که برای غلبه بر آن‌ها وارد صنعت فناوری شده بودم. خودم را در چشم مدیر و بازرسان آسیب‌پذیر ساخته بودم ولی چیز خاصی در ازای آن دریافت نکردم. شخص آزارگر را مدام در راهرو یا در بوفه می‌دیدم و این باعث می‌شد همواره عصبی باشم. وقتی همکارانم می‏آمدند پشت میزم، هر‌بار بیش‌ازپیش می‌ترسیدم و جا می‌خوردم و صدای جیغم در محل‌کار بی‌دیوار و بی‌اتاق می‌پیچید. نگران این بودم که مبادا در بررسی عملکرد کاری نمره‌ای ضعیف کسب کنم و مسیر پیشرفتم خراب بشود و زندگی حرفه‌ای‌ام بیش‌ازاین دشوارتر شود.

هفته‌ها می‌گذشت و من نمی‌توانستم شب‌ها راحت بخوابم.

تصمیم گرفتم که سه ماه مرخصی با حقوق بگیرم. نگران بودم که این مرخصی جلوی ترفیعم را بگیرد، زیرا در آنجا پیشرفت هر کس معیاری برای ارزش و تخصص او بود. مانند بسیاری از همکارانم، من نیز زندگی‌ام را حول شرکت ساخته بودم. خیلی راحت می‌توانستند آن را از من بگیرند. کسانی که به مرخصی می‌رفتند حق ورود به شرکت را نداشتند، جایی که باشگاه ورزشی و تمام حیات اجتماعی من آنجا بود.

خوشبختانه پس از سه ماه که بازگشتم، هنوز شغلی برایم بود. تنها تغییر این بود که بیش از گذشته مشتاق پیشرفت و ترقی بودم تا گذشته را جبران کنم. برای بار دوم، در بررسی عملکرد کاری نمره‌ای بسیار عالی دریافت کردم، اما مشخص بود که قرار نیست ترفیع بگیرم. پس از جریان مرخصی، همان مدیری که بسیار دوستش داشتم من را شخصی دل‌نازک می‌دید و رفتاری متفاوت با من داشت. سعی می‌کرد من را تجزیه و تحلیل کند، می‌گفت مصرف کافئینم بالاست، کم‌خوابی دارم یا باید بیشتر تمرینات هوازی انجام بدهم. فاش‌کردن آن اتفاق، به یکی از بهترین رابطه‌هایم لطمه‌ای جبران‌ناشدنی وارد ساخت. شش ماه که از بازگشتم به محل‌کار می‌گذشت، موضوع ترفیع را مطرح کردم و مدیرم به من گفت: «کسی که تو کلبۀ چوبی زندگی می‌کنه نباید آتش روشن کنه».

پس از اینکه نتوانستم ترفیع بگیرم، بخشی از پاداش سهامی‌ام به پایان رسید و در‌نتیجه درآمدم خیلی کاهش پیدا کرد. با همۀ این اوصاف، هنوز هم می‌خواستم در گوگل بمانم. علی‌رغم تمامی اتفاقات، هنوز هم باور داشتم که گوگل بهترین شرکت دنیاست. امروز می فهمم که برداشتم اشتباه بود، 

پس از خروجم از گوگل، به خودم قول دادم که دیگر هرگز آن‌طور که عاشق گوگل شده بودم عاشق شغلی نشوم

ولی چون سالیان سال از محل‌کارم بُت ساخته بودم، حتی تصور زندگی خارج از گوگل نیز برایم دشوار بود.

پس با دو غول فناوری دیگر مصاحبۀ شغلی انجام دادم و پیشنهاداتی از آن‌ها گرفتم، به این امید که شاید گوگل حقوقم را افزایش دهد. در پاسخ، گوگل کمی حقوقم را افزایش داد ولی باز‌هم در مقایسه با پیشنهاد آن دو شرکت بسیار کمتر بود. چنین به من گفتند که دفتر مالی گوگل میزانِ ارزش من برای شرکت را محاسبه کرده است. نمی‌توانستم این فکر را از سرم بیرون کنم که حتماً در این محاسبه آن شکایت و مرخصی را لحاظ کرده‌اند.

حس می‌کردم چاره‌ای جز خروج از گوگل برایم باقی نمانده است؛ این‏بار برای همیشه. پیشنهاد مالیِ ناچیز گوگل آب پاکی را ریخت و مشخص کرد که این شغل هم یکی مثل همه است و اگر برای شرکتی دیگر کار می‏کردم بیشتر قدرم را می‏دانستند.

پس از خروجم از گوگل، به خودم قول دادم که دیگر هرگز آن‌طور که عاشق گوگل شده بودم عاشق شغلی نشوم. نه آن‌طور سرسپرده که کسب‌و‌کارها می‌خواهند با رسیدگی به امور بنیادی کارمندانشان، مانند غذا و بیمۀ درمانی و دارایی‌ها، آن‌ها را بار بیاورند. هیچ‌یک از شرکت‌های سهامیِ عام خانواده نمی‏شوند. من گول خورده بودم که فکر می‌کردم چنین چیزی ممکن است.

برای همین نیز در شرکتی که هیچ تعلق عاطفی به آن نداشتم، سِمتی را بر عهده گرفتم. همکارانم را دوست دارم ولی با آن‌ها دوستی نمی‌کنم. از پزشک و غذاخوریِ محل کارم استفاده نمی‏کنم. مدیرم ۲۶ ‌ساله است، جوان‌تر از آنی است که انتظار محبت پدری از او داشته باشم. وقتی آشنایان از من می‌پرسند چه حسی به شغل جدیدم دارم، شانه بالا می‌اندازم و می‌گویم این هم شغلی است مانند بقیۀ مشاغل.

 

پی‌نوشت‌ها:
• این مطلب را اِمی نیتفلد نوشته ودر تاریخ ۷ آوریل ۲۰۲۱ با عنوان «After Working at Google, I’ll Never Let Myself Love a Job Again» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر شده است. و وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۴۰۰ با عنوان «گوگل آنجایی نبود که فکر می‌کردم» با ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر شده است.
•• اِمی نیتفلد (Emi Nietfeld) مهندس نرم‌افزار ساکن نیویورک است. او در نشریاتی مانند نیویورک تایمز و وایس می‌نویسد.

۱۳ آبان ۰۰ ، ۱۰:۰۶ ۰ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
سید علی موسوی

علیه ریتوییت

پیشنهادی کوچک برای بهبود توییتر و شاید جهان

توییتر را روزی اجتماعی رؤیایی می‌دانستند که پر است از افرادی که به چیزهای مورد علاقۀ شما علاقه دارند. اما امروز این اجتماع بسیار کمتر از قبل رؤیایی به نظر می‌رسد. از سروکول حساب توییتر شما انواع و اقسام توییت‌هایی بالا می‌رود که آکنده از خشم و نفرت است. به‌این‌ترتیب، در‌حالی‌که شبکه‌های اجتماعی برای افزایش کمیت محتوا و نه کیفیتِ آن طراحی شده‌اند، نقش ریتوییت در افزایش ابراز خشم در شبکه‌های اجتماعی چیست؟

 

الکسیس مدریگال، آتلانتیک— چند ماه پیش، تغییرات کوچکی در حساب توییترم ایجاد کردم که تجربه‌ام از این پلتفرم را تغییر داد. آرامش بیشتری دارد. آهسته‌تر است. کمتر تکراری است، و مقدار توهین‌ها در آن کمتر شده است. همۀ این اتفاق‌ها برای این افتاده که دیگر ریتوییت‌ها را نمی‌بینم.

ادامه مطلب...
۱۰ خرداد ۰۰ ، ۱۰:۵۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

تکنولوژی یک معنا دارد: تخریب خلاقانۀ جهان

هر آنچه استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود؛ این راز سیلیکون ولی است

در چند سال اخیر، معنای واقعی تکنولوژی را لمس کرده‌ایم: تا می‌آییم به یک سخت‌افزار یا نرم‌افزار عادت کنیم، محصولی جدید به بازار می‌آید و همۀ رقبا را از میدان به در می‌کند. دودشدن چیزهای استوار هیجان دارد. مثل وقتی که یک سیستمِ جدید نه‌تنها بساط شرکتی باسابقه و استخوان‌دار را درهم می‌پیچد، بلکه ساختارهای قدیمی جهان را زیرورو می‌کند. اما چرخۀ «برهم‌زدن» و تخریبِ دستاوردهای قبلی تا چه زمانی پابرجا می‌ماند؟ به عبارت دیگر، تکنولوژی‌های سیلیکون‌ولی تا کجا همراه ما خواهند ماند؟

 

آدرین داب، گاردین — در سیطره‌ای که صنعتِ فناوری بر تصورِ جمعیِ ما دارد، بعضی از اصطلاحاتْ نقشی محوری ایفا می‌کنند: این اصطلاحات، به‌جای اینکه بازتاب‌دهندۀ تجربۀ ما از یک موضوع باشند، مشخص می‌کنند که اساساً از اول باید آن موضوع را چگونه تجربه کنیم. آن‌ها، غبار را از بخش‌های مشخصی از وضعِ موجود می‌زدایند و بخش‌های دیگرِ آن را به‌طرز مرموزی دست‌نخورده باقی می‌گذارند. وقتی می‌بینید که شخصی میلیاردها دلار در یک سرمایه‌گذاریِ خطرپذیر دریافت می‌کند، اگر این سؤال برایتان پیش بیاید که مگر یک‌نفر قابلیت ایجاد چند انقلاب را دارد، به‌طور نامحسوس کاری می‌کنند که احساس کنید چقدر از مرحله پرتید. یکی از تأثیرگذارترینِ این اصطلاحات، بدون شک اصطلاح «فناوریِ برهم‌زننده»۱ است.

ادامه مطلب...
۲۶ آذر ۹۹ ، ۱۰:۳۲ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

آموزش مجازی شوخی تلخی است

فرزندم نمی‌تواند از پس آموزش مجازی بربیاد؛ من هم همین طور

بچه‌های نسل امروز را به‌درستی بومی دیجیتال می‌نامند. آن‌ها در میان اسکرین‌ها به دنیا آمده‌اند و بزرگ شده‌اند. هر چقدر شبکه‌های اجتماعی و هیاهوی دنیای مجازی برای ما بزرگترها جدید و غریب بوده، برای آن‌ها طبیعی و عادی است. اما شرایط جدید، آن‌ها را گرفتار وضعیت تازه‌ای کرده است. اگر تا قبل از این، روی گوشی‌ انیمیشن می‌دیده‌اند یا با پدربزرگ و مادربزرگشان تماس تصویری می‌گرفته‌اند، حالا مجبورند ساعت‌ها ساکت و گوش‌به‌فرمان به معلم‌هایشان نگاه کنند. پس حق دارند خشمگین باشند و فریاد بکشند.

 

امیلی گُلد، آتلانتیک — یکی از نکات هیجان‌انگیز زیستن در این لحظۀ خطیر تاریخی این است که دم به دم عقیده‌های سفت و محکمی در خودم پیدا می‌کنم که تا پیش از این از وجودشان خبر نداشتم. اگر پیش از نیمۀ مارس ۲۰۲۰، نظرم را دربارۀ ویدئو کنفرانس‌ می‌پرسیدید، احتمالاً شانه‌هایم را بالا می‌انداختم و می‌گفتم: «چیز خوبی است». اما حالا باید عقیده‌ام را کمی اصلاح کنم. اصلاً خوب نیست. وحشتناک است، نوعی شکنجۀ روانی است و من آن‌قدر از آن متنفرم که تنفرم شکلی فیزیکی به خود گرفته است، چیزی مانند واکنش آلرژیک.

ادامه مطلب...
۰۷ مهر ۹۹ ، ۱۰:۳۷ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

اینترنت ۵۰ ساله شد

آنچه امروز اینترنت می خوانیمش و توانایی های خارق العاده ای چون دستکاری نتایج انتخابات آمریکا و زیر و رو کردن اقتصاد را دارد زمانی شبکه ای بسیار کوچک با تنها چهار گره بود و صرفا در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس، موسسه تحقیقاتی استنفورد، دانشگاه سانتا باربارا و دانشگاه یوتا میشد به آن دسترسی پیدا کرد. نخستین پیام هم که در تاریخ ۲۹ اکتبر سال ۱۹۶۹میلادی از طریق این شبکه ارسال شد، صرفا شامل دو حرف می شد: LO.

در این پروژه که به سرپرستی لئونارد کلینراک دانشمند کامپیوتر دانشگاه کالیفرنیا انجام شد، گروه کوچکی از دانشجویان و محققان در زیرزمین دانشکده مهندسی کالیفرنیا گرد هم آمدند تا ببینند که آیا میتوانند پیامی را میان دو کامپیوتر متصل به این شبکه (که یکی در دانشگاه کالیفرنیا و دیگر در موسسه تحقیقاتی استنفورد قرار داشت) ارسال کنند یا خیر.

 

اینترنت

چارلی لاین فارغ التحصیل دانشگاه کالیفرنیا پشت یک دستگاه کامپیوتر میزبان SDS Sigma 7 نشست و تلاش نمود از طریق شبکه جدیدی که با پشتیبانی سازمان پروژه های تحقیقاتی پیشرفته موسوم به آرپانت راه اندازی شده بود به سیستم میزبان SDS 940 متعلق به موسسه تحقیقاتی استنفورد نفوذ کند. او حرف اول کلمه login را تایپ کرد تا اینکه سیستم به یکباره کرش کرد. به این ترتیب LO اولین پیامی است که میان دو کامپیوتر با کیلومترها فاصله از هم با موفقیت منتقل شد و بسیاری این لحظه را سرآغاز اینترنت می دانند.

ادامه مطلب...
۰۸ آبان ۹۸ ، ۱۲:۲۲ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

دنیای پیش از اینترنت

قبل از اینترنت چه کار می‌کردی؟

چیزی نمانده تا زمانی که هیچ‌کس روی زمین یادش نیاید دنیا پیش از اینترنت چه شکلی بود. آن‌هایی که اواخر دهۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمدند، آخرین نسلی‌اند که بدون اینترنت بزرگ شدند. جامعه‌شناسان به آن‌ها «واپسین معصومان» یا «مهاجران دیجیتال» می‌گویند. آن «معصومیتِ» ازدست‌رفته، اگر اصلاً معصومیتی در کار بوده، چه بود؟ یک نویسنده‌ و گزارشگر کانادایی به ایامی می‌اندیشد که ذهنمان اجازۀ سرگردانی داشت.

ادامه مطلب...
۱۷ شهریور ۹۸ ، ۱۱:۱۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

رژیم توجه چطور ما رو از باتلاق عدم تمرکز نجات میده؟

رژیم توجه چطور ما رو از باتلاق عدم تمرکز نجات میده؟

موقعی که داشتم این مقاله رو مینوشتم، 5 بار تلگرام رو چک کردم، به پیام های واتساپ ام جواب دادم، دو تا ایمیل کاری جواب دادم. به پیشنهادهای جذاب پوش نوتیفیکیشن اپ ها نگاه کردم و با اینکه میدونستم پیام جدیدی نیومده برام، 5 بار گوشیم رو آنلاک کردم.

نتیجه ؟ من نوشتن این مقاله رو تا 3 ماه عقب انداختم!

ادامه مطلب...
۰۳ مرداد ۹۸ ، ۱۰:۲۱ ۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

هفت گروهی را معرفی می‌کند که در شبکه‌های اجتماعی آرامشمان را به‌هم‌می‌زنند

معمولاً تلاش می‌کنیم در حضور دیگران مؤدب‌ باشیم و با آن‌ها همدلی کنیم. پشت سرشان می‌توانیم کاملاً رذل باشیم، اما جلوی رویشان سخت است؛ چون احتمالا بلافاصله مجازات می‌شویم. اما اگر حضور فیزیکی افراد و ارتباط رودررویی که مانع رفتار بی‌ادبانه می‌شود را حذف کنیم چه؟ رابرت گرین، نویسندۀ کتاب پرفروش «۴۸ قانون قدرت»، هفت گروهی را معرفی می‌کند که در شبکه‌های اجتماعی، در نبود ارتباط رودرروی کاربران، آرامش بقیه را به‌هم‌می‌ریزند و راه‌هایی برای مهارکردن قدرت مخرب آن‌ها پیشنهاد می‌دهد.


روال آرام و بی‌تنش زندگی اجتماعی همیشه وابسته به پذیرش و پایبندی به محدودیت‌های اساسی و مشخصی برای رفتار بوده است. نمی‌توانیم به‌سادگی هر چه می‌خواهیم بگوییم یا انجام بدهیم یا به افراد توهین کنیم، بدون اینکه برایش تاوانی مثل انزوا، طردشدن و... نپردازیم. یاد می‌گیریم وقتی از اصول اجتماعی تخطی می‌کنیم و زیادی خودخواه می‌شویم، حسی از شرمندگی به ما دست بدهد. همچنین، ذاتاً گرایش داریم در حضور انسان‌های دیگر، با آن‌ها احساس همدلی داشته باشیم. پشت سرشان می‌توانیم کاملاً رذل باشیم، اما جلوی رویشان سخت است که نفرت بورزیم؛ از جنجال به پا کردن هم می‌ترسیم. پس زندگی اجتماعی خودش را با محدودیت‌ها و اصول، حس سرافکندگی و همدلی ذاتی‌مان تنظیم می‌کند و ما انسان‌ها هم کم‌وبیش با آن پیش می‌رویم.

ادامه مطلب...
۲۵ تیر ۹۸ ، ۱۰:۱۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

چه رازی در کامنت‌های اینستاگرام پنهان شده؟

آینده در دست عکس‌ها نیست
در دنیایی که عکس‌ها همه شبیه هم‌اند،جذابیت مطالب به نظرات پایین آن‌هاست

دو سال پیش بود که اینستاگرام بخش نظردهیِ پایین پست‌ها را ارتقا داد و افراد توانستند در آنجا با هم حرف بزنند. از آن به بعد همه‌چیز در این شبکۀ تصویری زیر و رو شد. ترول‌های اینستاگرامی به دنیا آمدند، باب تازه‌ای برای گفت‌وگو یا اظهارنظرهای فخرفروشانه باز شد، و حتی عده‌ای لابه‌لای این نظرات دنبال نیمۀ گمشدۀ خودشان گشتند. و حالا کار به اینجا رسیده که نظردادن چهره‌های مشهور از پست‌های صفحه‌شان مهم‌تر شده. کسی چه می‌داند؟ شاید کامنت‌ها می‌توانند چیزهایی بگویند که عکس‌ها از نشان‌دادن آن عاجزند.
ادامه مطلب...
۳۰ خرداد ۹۸ ، ۱۲:۳۹ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی

هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی

رابطهٔ انسانی به‌مثابهٔ کالایی لوکس
نمایشگرها در گذشته مختص نخبگان بودند. امروزه کنارگذاشتن آن‌ها نشان تشخص است

وقتی فقیر باشید، همیشه نگران وقتی هستید که نتوانید کار کنید. دوران پیری برای فقرا مشکلات دوچندانی دارد، مسائل مالی و جسمی از یک سو، و تنهایی از سویی دیگر. اما شرکت‌های سیلیکون‌ولی که نمی‌خواهند هیچ انسانی در رنج باشد، برای این مشکل فقرای کهن‌سالان هم راه‌حلی ساخته‌اند: برنامه‌هایی کامپیوتری که با آن‌ها حرف می‌زند. ولی پیرهای پولدار همچنان با «آدم‌ها» نه «نرم‌افزارها» در ارتباطند. این آغاز دوران جدیدی است که در آن فقط پولدارها می‌توانند بیرون از تلگرام هم با آدم‌ها معاشرت کنند.

ادامه مطلب...
۲۹ خرداد ۹۸ ، ۱۱:۰۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
سید علی موسوی