از مجاز اینستاگرام تا حقیقت گویی گوگل

اینترنت و هویت ما

حالا دیگر قضیه رسمی شده است. پژوهشگران داده‌ها را تحلیل کرده و آنچه را که ما خودمان ته دلمان می‌دانستیم تأیید کرده‌اند. رسانه‌های اجتماعی ما را بیچاره می‌کنند.

همۀ ما کم‌وبیش آگاهیم که امکان ندارد دیگران آن‌قدر موفق، ثروتمند، جذاب، خونسرد، روشنفکر و سرخوش باشند که در فیس‌بوک نشان می‌دهند. اما بااین‌حال انگار دست خودمان نیست و زندگی درونی‌مان را با زندگی تزیین‌شدۀ دوستانمان مقایسه می‌کنیم.

دنیای واقعی چقدر با دنیای رسانه‌های اجتماعی تفاوت دارد؟ در دنیای واقعی، هفته‌نامۀ نشنال انکوایرردر سال حدود سه برابر بیشتر از ماهنامۀ آتلانتیک به فروش می‌رسد. اما، در فیس‌بوک، آتلانتیک ۴۵ برابر محبوب‌تر است.

تهدیدات و فرصت‌های فضای مجازی در رشدکودکان ایرانی

کودکان امروز آینده و فردای جامعه هستند. حقیقت این جمله بر کسی پوشیده نیست ولی این نسل آینده، امروز با پدیده ای دووجهی روبروست که پیش از این، در کودکی اکثر ما لااقل به این وسعت وجود نداشته است: «اینترنت و فضای مجازی».

صحبت‌های برخی از افراد مبنی بر اینکه باید این فضا را از کودک گرفت، در دنیای تکنولوژی امروز بی‌معنی به نظر‌ می‌رسد، ضمن اینکه در پاره‌ای از موارد این والدین هستند که کودک را خواسته یا ناخواسته وارد زندگی دوم در اینترنت می‌کنند و یا خودشان به این فضا معتاد شدند و حتی کار به جایی کشیده شده که پدیده کودکان کار اینترنتی را به وجود آورده‌اند.

داده‌ها علیهِ انسان‌ها

آیا در جهانِ بانک‌های داده، هنوز حریم خصوصی یا زندگیِ آزادانه معنایی دارد؟

فرض کنید در اینترنت به صفحه‌ای برمی‌خورید که می‌گوید با تحلیلِ امضایتان رازهایی را دربارۀ شخصیت‌تان می‌گوید. موضوع برایتان جالب می‌شود و نمونه‌ای از امضایتان را می‌فرستید. سایت از روی آن امضا، در کمتر از یک ساعت، نام واقعی، محل سکونت، میزان تحصیلات، درآمد و ذخیرۀ بانکی‌، سابقۀ بیماری‌ها، نتایج آزمایش خون، ترکیب دی.‌ان.ای، تخلفات رانندگی، سوابق ورزشی، شرح مسافرت‌ها و هر کار دیگری که در زندگی کرده‌اید دست می‌یابند. خب، حالا چه رازهایی را می‌خواهید بشنوید؟

نیویورک ریویو آو بوکز — چند ماه پیش، واشنگتن پست گزارش داد که فیس‌بوک ۹۸ نکتۀ اطلاعاتی را از هریک از حدوداً دومیلیارد کاربرش جمع‌آوری می‌کند. از این ۹۸ مورد می‌توان به چنین مواردی اشاره کرد: قومیت، درآمد، ثروت خالص، قیمت خانه، مادربودن یا نبودن، به‌اصطلاح «مامان‌فوتبالی^۱» بودن یا نبودن، وضعیت تأهل، تعداد خطوط اعتباری، علاقه‌مندی به رمضان، تاریخ خرید ماشین و... .

تاثیرات استفاده از موبایل در حین گفت‌وگو

رابطۀ ذاتی بین تنهایی و گفت‌وگو

این روزها کمتر این واقعیت را پنهان می‌کنیم که هم‌زمان حواسمان به جاهای مختلف است

دانشجویان دانشکده به من می‌گویند بلدند که چطور به چشم‌های یک نفر نگاه کنند و همزمان روی موبایل‌شان مطلبی را تایپ کنند، و کسی هم متوجه نشود که حواس‌شان به هر دو کار هست. می‌گویند این مهارت را در دبیرستان یاد گرفته‌اند، که مجبور بودند بدون این که معلم متوجه شود پیامک بفرستند. حالا از این مهارت وقتی استفاده می‌کنند که می‌خواهند هم پیش دوستان‌شان باشند و هم، به‌قول بعضی‌ها، ’جای دیگر‘.

این روزها، کمتر لازم می‌بینیم این واقعیت را پنهان کنیم که حواسمان به جاهای مختلف است. در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ توسط مرکز پژوهشی پیو^۱ انجام شده است، ۸۹ درصد کسانی که تلفن همراه داشتند گفتند در آخرین برنامۀ جمعی‌ای که حاضر بودند از موبایل خود استفاده کرده‌اند. اما آن‌ها از این ماجرا خرسند نبودند؛ ۸۲ درصد از بزرگسالان اعتقاد داشتن که شیوۀ استفادۀ آن‌ها از موبایل در محیط‌های اجتماعی به گفت‌وگوهای جمعی آسیب می‌زند.

انعکاس رفتار والدین توسط کودکان در شبکه های اجتماعی

تربیت کودکان در عصر دیجیتال

اگر مداوماً عکس کودکتان را بدون رضایت او منتشر می‌کنید، منتظر باشید تا او نیز با دیگران چنین کند

اکثر کودکان امروز، طعم به‌اشتراک‌گذاری عکس‌هایشان را در صفحۀ شبکه‌های اجتماعی والدین چشیده‌اند. اما کمتر به این مسئله از نگاه کودکان توجه شده است. ممکن است مادری عکس کودکش را بدون آنکه نیت بدی داشته باشد، در وضعیتی مضحک و نامناسب منتشر کند، ولی این‌کار چندسال بعد، بچه‌اش را خجالت‌زده و غمگین کند. اما مسئله به اینجا ختم نمی‌شود، چرا که بچه‌ها خیلی وقت‌ها در شبکه‌های اجتماعی به همان شیوۀ والدینشان عمل می‌کنند.

عاقبت رومانتیک بودن در دوره اینستاگرام

دنیای مدرن مداوماً به ما القا می‌کند که بقیه دارند خوش می‌گذرانند ولی سهم ما کسالت و ناکامی است

خیلی‌هایمان می‌دانیم زندگی آدم‌ها به شادی و طراوتِ صفحه‌های اینستاگرامشان نیست. با این‌حال، مگر می‌شود جلوی آرزوها را گرفت؟ مگر بهتر نیست که به‌جای صبح تا شب کار کردن، دور دنیا سفر کنیم و خوش بگذارنیم؟ شاید مسئله همین است. اینکه لذت‌ها را کجا باید پیدا کرد؟ در همراهی با چه کسانی؟ در تقلید از کدام نوع سبک‌زندگی؟ آلن دوباتن می‌گوید شاید این لذت‌هایی که دنبالشان می‌گردیم، در همین تجربه‌های معمولی پنهان شده باشند.

 ما در معرض بمبارانِ مداومِ پیشنهادهایی هستیم دربارۀ کارهایی که خوب است انجام دهیم (برویم جت‌اسکی، در کلرادو تحصیل کنیم، سفر کنیم به جزایر مالدیو، یا به تماشای اهرام ثلاثه برویم). دائماً خبر کارهای جذابی که دوستانمان انجام داده‌اند یا قرار است انجام دهند به گوشمان می‌رسد: «یک کافۀ خیلی خوبی بود که دست‌جمعی رفتیم...»؛ «فلانی قرار است در بَهمان کلیسای کوچک شهر با من ازدواج کند و بعدش می‌رویم ماه‌عسل...»؛ «خورشید داشت بر فراز بندر سیدنی می‌درخشید...». بی‌نهایتی چیز درکارند تا وسوسه شویم جای دیگری زندگی کنیم: رفتن به رستوران باصفایی در بروکلین؛ خواندن رمانی جنایی که ماجرایش در شهر ترییِست^۱ اتفاق می‌افتد؛ ایستادن در برابر تابلوی خروجِ فرودگاه، با فهرستی در دست که تا مسکو، بانکوک یا آدیس‌آبابا فقط به اندازۀ یک نشست‌وبرخاست هواپیما فاصله وجود دارد. دنیای مدرن کاری می‌کند که همیشه حواسمان به این باشد که چقدر فرصت از دست می‌دهیم. و این فرهنگی است که در آن از حجم دردناک و انبوهی از «ترس فقدان» نسبتاً گریزی نداریم.

تنها نام کاربری که این روز‌ها اهمیت دارد

در روز‌های اولی که ایده تولد واتس‌اپ در ذهن موسس آن جرقه زد، این اپلیکیشن پیام رسان ظاهری اینچینی نداشت. حتی هدف اولیه واتس اپ هم صرفاً پیام رسانی نبود.

اگرچه این سرویس حالا عنوان محبوبترین پلتفرم پیام رسان جهان را کسب کرده ولی «یان کوم»، موسس آن ابتدا تصور کرده بود که چه می‌شود اگر بتواند لیستی از مخاطبین موبایلش ببیند، در حالی که کنار نام هر یک، وضعیت او نیز نوشته شده باشد. برای مثال شاید یکی بخواهد بنویسد «در باشگاه» و دیگری بگوید «در جلسه».

چیز دیگری که «کوم» می‌دانست، این بود که مردم از ساختن نام کاربری و گذر واژه متنفرند. افراد همچنین دوست ندارند مدام مراقب لیستی از دوستان خود باشند و یا هر از چند گاهی در یک شبکه اجتماعی تازه ثبت نام کنند تا ببینند که دوستان آنها چه می‌کنند.

وقتی آنلاین هستیم خودمان باشیم

این سال‌ها مدام شنیده‌ایم رسانه‌های اجتماعی باعث می‌شوند رفتار افراد در شبکه‌های اجتماعی بدتر از آن چیزی باشد که در «زندگی واقعی» است. اما اگر ماجرا کاملاً برعکس باشد چه؟ درک تامپسون، نویسندۀ کتاب «شهرت‌آفرینان»، دقیقاً این‌طور فکر می‌کند. تامپسون می‌گوید مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کمتر می‌شود و باید دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. امروزه، بیش از رسانه‌های اجتماعی، مکالمۀ رودررو شخصیت‌هایمان را تحریف می‌کن

۱۸۴۳ اکونومیست — دوستی که اتفاقی به حساب توئیتر من برخورده بود می‌گفت توئیت‌هایم باعث می‌شوند آدم نفهم شناخت‌ناپذیری به نظر برسم. می‌گفت: «تو در زندگی واقعی خیلی بهتر از این هستی».

این گفتۀ رایجی دربارۀ رسانه‌های اجتماعی است: اینکه باعث می‌شوند افراد بدتر از آنی که در «زندگی واقعی» هستند، رفتار کنند. در توئیتر، طعنه می‌زنم. در فیس‌بوک، پُز می‌دهم. در اینستاگرام، ژست می‌گیرم. در اسنپ‌چت، احمق‌بازی در می‌آورم. دارم وسوسه می‌شوم بگویم، همانطور که دوستم می‌گفت، این هویت‌های آنلاین کاریکاتورهایی از منِ واقعی هستند. بی‌شک این ادعا درست است که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند از بی‌رحم‌ترین چهرۀ طبیعت انسانی پرده بردارند. از نظر بسیاری از زنان و اقلیت‌ها، دنیای مجازی جهنم‌درۀ قلدربازی و کنایه‌زنی است. اما از آنجا که مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کم‌تر می‌شود دیگر وقت آن رسیده که دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. آن که طعنه می‌زند، آن که پز می‌دهد، آن که ژست می‌گیرد و آن که احمق‌بازی در می‌آورد: همه واقعی هستند و همۀ این‌ها من هستم.

چگونه تعادل زندگی دیجیتالی‌مان را حفظ کنیم؟

نگاهی به کتاب «تکنولوژی ذهن‌آگاه: چگونه تعادل زندگی دیجیتالی‌مان را حفظ کنیم؟» نوشتۀ دیوید ام. لِوی

حتما در رفت‌وآمدهای روزانه در خیابان، مترو یا اتوبوس با افرادی مواجه شده‌اید که مات‌ومبهوت به صفحه گوشی هوشمند خود خیره شده‌اند و فارغ از اینکه چه اتفاقی در اطراف رخ می‌دهد تلگرام‌بازی می‌کنند یا در شبکه‌های اجتماعی پرسه می‌زنند. به‌راستی آیا افسار دستگاه‌های دیجیتالی دستِ ماست یا اینکه آن‌ها بر زندگی ما حکمرانی می‌کنند؟ دیوید لوی، دانشمند علوم رایانه و استاد دانشگاه واشنگتن، کتابی نوشته است که موضوع آن همین سوال کلیشه‌ای ولی مهم است.

گرفتار شدن در دام اعتیاد به تکنولوژی ؟‌

یک پست بدون «لایک» فقط برای خود فرد دردناک نیست، بلکه همچنین نوعی سرزنش عمومی است

انسان‌ها از سنین پایین دوست دارند دکمه‌هایی را فشار دهند که نور می‌دهند و صدا ایجاد می‌کنند. هیجان بازخورد مثبت ریشۀ اعتیاد به دستگاه‌های قمار، بازی‌های کامپیوتری و رسانه‌های اجتماعی است.

 

گاردین — چند وقت پیش، من در طبقۀ هجدهم یک ساختمان بلند در شهر نیویورک وارد آسانسور شدم. زنی جوان در داخل آسانسور با شرمندگی از بالای سر بچۀ نوپای خود به پایین می‌نگریست در حالی که بچه به من نگاه می‌کرد و می‌خندید. هنگامی که سرم را برگرداندم تا دکمۀ طبقۀ همکف را فشار دهم، دیدم که تمام دکمه‌ها از قبل فشار داده شده‌اند. بچه‌ها فشار دادن دکمه‌ها را دوست دارند، اما آن‌ها فقط وقتی تمام دکمه‌ها را فشار می‌دهند که دکمه‌ها نور بدهند. انسان‌ها، از سنین پایین، به‌سوی یادگیری سوق داده می‌شوند، و یادگیری شامل دریافت حداکثر بازخورد ممکن از محیط پیرامون است. بچۀ نوپایی که در آسانسور همراه من بود، می‌خندید زیرا بازخورد، به‌صورت نور یا صدا یا هر تغییری در وضعیت جهان، لذت‌بخش است.