صورتی صاف، گونههایی برجسته، چشمانی گربهای و مژههایی کارتونی. این چهره برای کاربران اینستاگرام بسیار آشناست: زنانی که در تلاشاند با دستکاریِ صورتشان خود را به یک ایدئال نزدیک کنند. البته این چهرهها به یک نژاد یا جغرافیا تعلق ندارند. لبهایشان به آفریقاییها میزند؛ چشم و ابروشان به جنوبِ آسیاییها شباهت دارد و مدل بینیشان قفقازی است. چهرههایی کپیشده که ماحصل پیچیدهای است از اندکی جراحی، مقدار زیادی تزریق ژل و صدالبته فیلترهای تصویر اینستاگرام. واقعاً قرار است همۀ زنان جهان شبیه کیم کارداشیان شوند؟
ابستان گذشته بلیتی به مقصد لسآنجلس گرفتم تا چیزی را وارسی کنم که انگار یکی از غریبترین میراث دههٔ بهسرعت روبهانتهای ماست: پیدایش تدریجیِ صورتی خاص و سایبورگی۱ در بین زنانی که زیبا بودن را حرفهای دنبال میکنند. صورتی جوان که پوست صاف و گونههای برجسته و گوشتالو دارد، چشمانش گربهای، مژههایش کارتونی، بینیاش کوچک و ظریف، و لبهایش گوشتی و شاداب است. این صورت نگاهی خجالتی اما بیاحساس دارد، انگار که صاحب نگاه نصف قرص کلونوپین۲ خورده و در فکر آن است که خواهش کند با هواپیمای خصوصی به کوچلا۳ ببریدش. این چهره بهوضوح سفیدپوست است اما بهشکلی مرموز به نژادهای دیگر هم شباهت دارد و چهرهنگاری نشنال جئوگرافیک از آمریکاییهای ۲۰۵۰ را تداعی میکند، به شرط آنکه همهٔ آمریکاییها نوادگان مستقیم کیم کارداشیان وست، بلا حدید، امیلی راتایکوفسکی و کندال جنر (که دقیقاً شبیه امیلی راتایکوفسکی است) باشند. کارا کریگ، نقاش برجستهٔ نیویورکی، اخیراً [در مورد این صورت] به من گفت: «مثل یه بچهپلنگ جذاب و شهوتانگیز میمونه». کُلبی اسمیت هم که آرایشگر سلبریتیهاست به من گفت: «صورت اینستاگرامیه دیگه. مثل یه مجسمهٔ خیالی میمونه. حجم روی حجم. صورتی که انگار از گل کوزهگری ساخته شده باشه».
