چیزی نمانده است که ربات‌های خانگی نیز مثل تلفن‌های همراه در خانۀ همه پیدا شوند
«درۀ مرموز» اصطلاحی است که دانشمندان رایانه به کار می‌برند. این تعبیر نشان‌دهندۀ دره‌ای است که ما انسان‌ها میان خودمان و چیزهایی که شبیه‌مان هستند تصور می‌کنیم. ما نمی‌خواهیم ربات‌هایی ساخته شوند که بیش از حد شبیه انسان باشند، بلکه ترجیح می‌دهیم همیاران خانگی‌مان شکل‌های ناانسانی داشته باشند، اما این شکلِ بیرونی، چیزی از پیچیدگیِ رابطۀ ما با این تازه‌واردانِ هوشمند کم نمی‌کند.
از همان لحظۀ اولی که ما انسان‌ها خدمتکارانی مکانیکی را در خیال آوردیم که دست به سینه جلویمان می‌ایستند و گوش به فرمانمان خواهند بود، مفروض گرفتیم که آن‌ها را شکلِ خودمان خواهند ساخت. مجهز به دست و پا، سر و تن که کارهای روزمره‌ای را انجام می‌دهند که در غیر این صورت مجبوریم خودمان انجام دهیم. دستیار روباتی، در فرهنگ عامه، ریخت و عملکردی انسان‌وار دارد، چیزی مثل خدمتکارِ خستگی‌ناپذیر «جتسونز»۱، سی-تری.پی.اُو۲ در «جنگ ستارگان» و «میزبان» معذب دولورس اَبِرناتی در «وست ورلد»۳.
