ترامپ دیروز از مواضع دولت آمریکا گفت و صحبت‌هایی را به میان آورد که باعث یکپارچگی ایران شد. اگرچه «حسن روحانی» ساعاتی بعد از گفته‌های ترامپ، به او پاسخ داد اما کاربران ایرانی که در برابر مواضع ضد‌ایرانی رییس جمهور آمریکا شروع به فعالیت در شبکه‌های اجتماعی کردند و موفق شدند تا صدای خود را جهانی کنند.
رابطۀ ذاتی بین تنهایی و گفت‌وگو
این روزها کمتر این واقعیت را پنهان می‌کنیم که همزمان حواسمان به جاهای مختلف است
دانشجویان دانشکده به من می‌گویند بلدند که چطور به چشم‌های یک نفر نگاه کنند و همزمان روی موبایل‌شان مطلبی را تایپ کنند، و کسی هم متوجه نشود که حواس‌شان به هر دو کار هست. می‌گویند این مهارت را در دبیرستان یاد گرفته‌اند، که مجبور بودند بدون این که معلم متوجه شود پیامک بفرستند. حالا از این مهارت وقتی استفاده میکنند که می‌خواهند هم پیش دوستان‌شان باشند و هم، به‌قول بعضی‌ها، ’جای دیگر‘.
این روزها، کمتر لازم می‌بینیم این واقعیت را پنهان کنیم که حواسمان به جاهای مختلف است. در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ توسط مرکز پژوهشی پیو۱ انجام شده است، ۸۹ درصد کسانی که تلفن همراه داشتند گفتند در آخرین برنامۀ جمعی‌ای که حاضر بودند از موبایل خود استفاده کرده‌اند. اما آنها از این ماجرا خرسند نبودند؛ ۸۲ درصد از بزرگسالان اعتقاد داشتن که شیوۀ استفادۀ آنها از موبایل در محیط‌های اجتماعی به گفت‌وگوهای جمعی آسیب می‌زند.
کتاب هکر و هنر هک
منتشر گردید
=========================
این کتاب تمامی زوایای هک کردن را کشف می‌کند. این بررسی‌ها از پیدایش این پدیده در دهه‌ی ۶۰ میلادی در MIT آغاز شده و به سمت بیوهک و جنگ سایبری که در دسته‌ی مسائل آتی قرار می‌گیرند،پیش می‌رود. شما در مورد اهداف هکرها و از آن مهم‌تر محافظت از خودتان در برابر هکرهای "کلاه مشکی" یا همان هکرهای مخرب خواهید آموخت. استراتژی‌های دفاعی شامل نوشتن رمزهای عبور قوی، یاد گرفتن در مورد رمزگذاری داده و خودآموزی در زمینه انواع حملات هکرها می‌شود. کلاه مشکی‌ها از جهل و فقدان دانش مردم استفاده میکنند، پس هر قدر بیشتر در مورد موارد ناامن در کامپیوتر، گوشی یا روتر اینترنتتان آشنا شوید، می توانید به شکل بهتری خودتان را برای پشتیبانی از داده‌ها آماده کنید.
------------
جهت خرید کتاب از طریق تماس تلفنی با
02166953126
02166952884
09122649163
ایدی تلگرام :
@NasleRoshanAdmin
09036808539
آدرس دفتر انتشارات:تهران- میدان انقلاب- خ فخر رازی- خ شهید نظری شرقی- پلاک 61- طبقه 4- واحد B44
پژوهشگران دریافتند می‌توان کاربران را به‌سادگی در
چهار دستۀ کلی جای داد: رابطه‌سازها، گذری‌ها، جارچی‌ها و سلفی‌ها
رفتار کسانی که در اینستاگرام، توئیتر، یا فیسبوک دنبالشان می‌کنیم خیلی با هم متفاوت است: برخی هر روز ده تا مطلب می‌گذارند، برخی سالی یک‌بار. یک‌سری دائم در کنج رستوران‌های مشهور در حال غذاخوردن سلفی می‌گیرند، جماعت خاصی اوضاع و احوال جامعه را رصد میکنند، عده‌ای هم پست‌های اخلاقی یا غیراخلاقی می‌گذارند. پژوهشگران دانشگاه بریگم یانگ کوشیده‌اند تا این افراد را دسته‌بندی کنند و چارچوب‌های شخصیتی‌شان را برایمان توضیح دهند. شاید این دسته‌بندی کمک کند، وقتی وارد این شبکه‌ها می‌شویم، سرگیجه نگیریم.
تربیت کودکان در عصر دیجیتال
اگر مداوماً عکس کودکتان را بدون رضایت او منتشر می‌کنید، منتظر باشید تا او نیز با دیگران چنین کند
اکثر کودکان امروز، طعم به‌اشتراک‌گذاری عکس‌هایشان را در صفحۀ شبکه‌های اجتماعی والدین چشیده‌اند. اما کمتر به این مسئله از نگاه کودکان توجه شده است. ممکن است مادری عکس کودکش را بدون آنکه نیت بدی داشته باشد، در وضعیتی مضحک و نامناسب منتشر کند، ولی این‌کار چندسال بعد، بچه‌اش را خجالت‌زده و غمگین کند. اما مسئله به اینجا ختم نمی‌شود، چرا که بچه‌ها خیلی وقت‌ها در شبکه‌های اجتماعی به همان شیوۀ والدینشان عمل میکنند.
دنیای مدرن مداوماً به ما القا می‌کند که بقیه دارند خوش می‌گذرانند ولی سهم ما کسالت و ناکامی است
خیلی‌هایمان می‌دانیم زندگی آدم‌ها به شادی و طراوتِ صفحه‌های اینستاگرامشان نیست. با این‌حال، مگر می‌شود جلوی آرزوها را گرفت؟ مگر بهتر نیست که به‌جای صبح تا شب کار کردن، دور دنیا سفر کنیم و خوش بگذارنیم؟ شاید مسئله همین است. اینکه لذت‌ها را کجا باید پیدا کرد؟ در همراهی با چه کسانی؟ در تقلید از کدام نوع سبک‌زندگی؟ آلن دوباتن می‌گوید شاید این لذت‌هایی که دنبالشان می‌گردیم، در همین تجربه‌های معمولی پنهان شده باشند.
ما در معرض بمبارانِ مداومِ پیشنهادهایی هستیم دربارۀ کارهایی که خوب است انجام دهیم (برویم جت‌اسکی، در کلرادو تحصیل کنیم، سفر کنیم به جزایر مالدیو، یا به تماشای اهرام ثلاثه برویم). دائماً خبر کارهای جذابی که دوستانمان انجام داده‌اند یا قرار است انجام دهند به گوشمان می‌رسد: «یک کافۀ خیلی خوبی بود که دست‌جمعی رفتیم...»؛ «فلانی قرار است در بَهمان کلیسای کوچک شهر با من ازدواج کند و بعدش می‌رویم ماه‌عسل...»؛ «خورشید داشت بر فراز بندر سیدنی می‌درخشید...». بی‌نهایتی چیز درکارند تا وسوسه شویم جای دیگری زندگی کنیم: رفتن به رستوران باصفایی در بروکلین؛ خواندن رمانی جنایی که ماجرایش در شهر ترییِست۱ اتفاق می‌افتد؛ ایستادن در برابر تابلوی خروجِ فرودگاه، با فهرستی در دست که تا مسکو، بانکوک یا آدیس‌آبابا فقط به اندازۀ یک نشست‌وبرخاست هواپیما فاصله وجود دارد. دنیای مدرن کاری می‌کند که همیشه حواسمان به این باشد که چقدر فرصت از دست می‌دهیم. و این فرهنگی است که در آن از حجم دردناک و انبوهی از «ترس فقدان» نسبتاً گریزی نداریم.
در روز‌های اولی که ایده تولد واتس‌اپ در ذهن موسس آن جرقه زد، این اپلیکیشن پیام رسان ظاهری اینچینی نداشت. حتی هدف اولیه واتس اپ هم صرفاً پیام رسانی نبود.
اگرچه این سرویس حالا عنوان محبوبترین پلتفرم پیام رسان جهان را کسب کرده ولی «یان کوم»، موسس آن ابتدا تصور کرده بود که چه می‌شود اگر بتواند لیستی از مخاطبین موبایلش ببیند، در حالی که کنار نام هر یک، وضعیت او نیز نوشته شده باشد. برای مثال شاید یکی بخواهد بنویسد «در باشگاه» و دیگری بگوید «در جلسه».
چیز دیگری که «کوم» می‌دانست، این بود که مردم از ساختن نام کاربری و گذر واژه متنفرند. افراد همچنین دوست ندارند مدام مراقب لیستی از دوستان خود باشند و یا هر از چند گاهی در یک شبکه اجتماعی تازه ثبت نام کنند تا ببینند که دوستان آنها چه میکنند.
این سال‌ها مدام شنیده‌ایم رسانه‌های اجتماعی باعث می‌شوند رفتار افراد در شبکه‌های اجتماعی بدتر از آن چیزی باشد که در «زندگی واقعی» است. اما اگر ماجرا کاملاً برعکس باشد چه؟ درک تامپسون، نویسندۀ کتاب «شهرت‌آفرینان»، دقیقاً این‌طور فکر می‌کند. تامپسون می‌گوید مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کمتر می‌شود و باید دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. امروزه، بیش از رسانه‌های اجتماعی، مکالمۀ رودررو شخصیت‌هایمان را تحریف می‌کن
۱۸۴۳ اکونومیست — دوستی که اتفاقی به حساب توئیتر من برخورده بود می‌گفت توئیت‌هایم باعث می‌شوند آدم نفهم شناخت‌ناپذیری به نظر برسم. می‌گفت: «تو در زندگی واقعی خیلی بهتر از این هستی».
این گفتۀ رایجی دربارۀ رسانه‌های اجتماعی است: اینکه باعث می‌شوند افراد بدتر از آنی که در «زندگی واقعی» هستند، رفتار کنند. در توئیتر، طعنه می‌زنم. در فیسبوک، پُز می‌دهم. در اینستاگرام، ژست می‌گیرم. در اسنپ‌چت، احمق‌بازی در می‌آورم. دارم وسوسه می‌شوم بگویم، همانطور که دوستم می‌گفت، این هویت‌های آنلاین کاریکاتورهایی از منِ واقعی هستند. بی‌شک این ادعا درست است که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند از بی‌رحم‌ترین چهرۀ طبیعت انسانی پرده بردارند. از نظر بسیاری از زنان و اقلیت‌ها، دنیای مجازی جهنم‌درۀ قلدربازی و کنایه‌زنی است. اما از آنجا که مکالمۀ رودررو روزبه‌روز کمتر می‌شود دیگر وقت آن رسیده که دست از این تفکر برداریم که مکالمۀ رودررو اصیل و رسانه‌های اجتماعی مصنوعی هستند. آن که طعنه می‌زند، آن که پز می‌دهد، آن که ژست می‌گیرد و آن که احمق‌بازی در می‌آورد: همه واقعی هستند و همۀ این‌ها من هستم.
نگاهی به کتاب «تکنولوژی ذهن‌آگاه: چگونه تعادل زندگی دیجیتالی‌مان را حفظ کنیم؟» نوشتۀ دیوید ام. لِوی
حتما در رفت‌وآمدهای روزانه در خیابان، مترو یا اتوبوس با افرادی مواجه شده‌اید که مات‌ومبهوت به صفحه گوشی هوشمند خود خیره شده‌اند و فارغ از اینکه چه اتفاقی در اطراف رخ می‌دهد تلگرام‌بازی میکنند یا در شبکه‌های اجتماعی پرسه می‌زنند. به‌راستی آیا افسار دستگاه‌های دیجیتالی دستِ ماست یا اینکه آنها بر زندگی ما حکمرانی میکنند؟ دیوید لوی، دانشمند علوم رایانه و استاد دانشگاه واشنگتن، کتابی نوشته است که موضوع آن همین سوال کلیشه‌ای ولی مهم است.
اولین مرجع آموزشی
مصور و تمام رنگی
کتاب
بارگزاری مجدد مهمات (ریلود)
در
ایران
راهنمای کاملا عملی برای بارگزاری (پرکردن) مجدد مهمات
به مناسبت عید سعید فطر منتشر شد
