در اینستاگرام همه‌چیز برای فروش قفسه‌بندی می‌شود، حتی غیرقابل‌فروش‌ترین احساسات
اینستاگرام بچۀ سرراهیِ تاریخ هنر نیست، خویشان و اجدادی دارد و بسیاری از خصوصیاتِ خود را از سبک‌ها و مدهای هنریِ پیش از خود گرفته است و، همچون هر مد هنری دیگری، ریشه‌های عمیقی در تمایزات طبقاتی دارد. اینستاگرام شبکۀ اجتماعی بورژواهاست و آن‌هایی که ادایشان را درمی‌آورند. یک عکس کنار برج ایفل، دیگری در حال نواختن پیانو، و سومی به‌منظور دلسوزی برای پیرمردِ خمیده‌ای در خیابان. نسب اینستاگرام به کجا می‌رسد؟
هکتیویست
این اصطلاح ترکیبی است از هک و اکتیویسم (فعالیت اجتماعی). هکتیویست‌ها هکرهایی هستند که برای اعلام و تبلیغ عقیده‌شان شروع به هک می‌کنند. هک آنها ممکن است به شیوه یک بچه اسکریپتی و مثلا با هدف تغییر صفحه اول یک سایت دولتی به شعار دلخواه این افراد انجام شود یا واقعا نفوذی باشد به یک سرور به منظور دسترسی به اطلاعات محرمانه یک دولت و انتشار آن به نفع دیگران یا حتی نوشتن یک برنامه برای دادن امکانات به افراد مختلف.
گروهی از خلاق‌ترین مهندسان سیلیکون‌ولی، کسانی که لایکِ فیسبوک را به وجود آوردند، یا آن‌هایی سیستمِ رفرش‌کردن توییتر را با کشیدن انگشت به سمت پایین صفحۀ نمایش طراحی کردند، امروز از اختراعات خود پشیمان شده‌اند. آنها می‌بینند محصولاتشان، مثل قمار یا مواد مخدر، روزانه میلیون‌ها انسان را به رفتاری اعتیادگونه وامی‌دارد. آنها مسیر اعتراض و مقاومت را آغاز کرده‌اند: اطلاع‌رسانی دربارۀ خطرات اعتیادِ دیجیتال و کناره‌گیری شخصی از دنیای فناوری.
پل لوئیس، گاردین — یک. جاستین روزنستاین سیستم عامل لپ‌تاپش را تنظیم کرده بود تا وب‌سایت رِدیت را مسدود کند، خودش را از اسنپ‌چت که می‌گوید مثلِ هروئین است محروم کرده بود و محدودیت‌هایی برای استفاده از فیسبوک وضع کرده بود. اما انگار این‌ها کافی نبودند. در ماه اوت این مدیر فناوری ۳۴ساله اقدام سخت‌گیرانه‌تری برای محدودکردن استفاده از رسانه‌های اجتماعی و سایر فناوری‌های اعتیادآور اتخاذ کرد. او آیفون جدیدی خرید و از دستیارش خواست روی آن یک برنامۀ کنترل کودک برای جلوگیری از دانلود اپلیکیشن نصب کند.
دروغ اگر دروغ باشد، فوراً در کنج ذهن شنونده جا خوش می‌کند. پس از چند لحظه، چند روز، یا حتی چند سال، نوبت به این می‌رسد که فرد بیچاره ترمزدستی را بکشد و دربارۀ درستی باور خود کمی بیندیشد. روان‌شناسانِ بسیاری در سال‌های اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که احتمال این توقف و اندیشیدن خیلی کم است. کافی است دروغی بشنویم و رسانه‌ها هم چندبار در گوشمان زمزمه‌اش کنند تا درعمل تمام راه‌های نجات از آن دروغ بر رویمان بسته شود.
طی دهه‌ها، پژوهشگران با ماهیت دروغ دست‌وپنجه نرم کرده‌اند: چگونه به وجود می‌آید؟ چه تأثیری بر مغزمان می‌گذارد؟ آیا می‌توانیم با آن مبارزه کنیم؟ پاسخ این سؤالات چندان امیدوارکننده نیست. مبارزه با دروغ‌ها طاقت‌فرساست. دروغ‌ها اثراتی مخرب دارند و شاید بدتر از همه اینکه اگر محتوایشان در تلقی مردم از خودشان به‌خوبی طنین‌انداز شود، اصلاح آنها تقریباً غیرممکن خواهد بود.
یک مطالعۀ جدید دربارۀ شیوۀ برخورد خوانندگان با خبرهایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود نشان داد که افراد، وقتی می‌خواهند به درستی یک خبر اعتماد کنند، بیشتر از آنکه منبع اصلی خبر برایشان اهمیت داشته باشد، کسی که آن را بازنشر کرده برایشان مهم است. این نشانۀ دیگری است از اهمیتِ روزافزون شبکه‌های اجتماعی در ساختارِ اعتماد ما انسان‌ها. نشانه‌ای که شبکه‌های اجتماعی باید بیش از پیش به آن توجه کنند.
دیوید بادر، آسوشیتد پرس — مطالعه‌ای که میدیا اینسایت پراجکت انجام داده نشان می‌دهد خوانندگان برای اینکه خبری را باور کنند به بازنشردهندۀ آن نگاه می‌کنند، نه پدیدآور اصلی.
از نخستین روزهای حیات تلفن های همراه، شمار محدودی از فعالان محیط زیست و البته برخی دانشمندان نسبت به آسیب های پنهان این دستگاه ها که به خاطر استفاده از انرژی RF برای برقراری ارتباط با برج های مخابراتی ممکن است متوجه انسان شود، هشدارهایی دادند.
آنها در واقع نگران بودند که پرتوهای غیریونیزه بتواند به سلول های بدن نفوذ کرده و آسیب هایی را به وجود بیاورد و در نتیجه آن خطر ابتلا به سرطان مغز و سر نیز بالا برود. اما در جایی دیگر، دانشمندان این احتمال را رد کردند چراکه داده های موثقی در تایید آن موجود نبود.
 |
گوگل در مورد ما خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کنیم می داند. البته دسترسی به این اطلاعات شخصی به هیچ عنوان بی مورد صورت نمی گیرد. بلکه شرکت اهل مانتین ویو این اطلاعات را از کاربرانش جمع آوری می کند تا کیفیت خدماتش را ارتقا دهد.
برای دریافت این اطلاعات، گوگل عموما از طریق محصولاتش اقدام می کند. تنها کافیست یک بار از جیمیل، موتور جستجو یا حتی موبایل های اندرویدی استفاده کنید تا گوگل فرآیند جمع آوری اطلاعات از شما را آغاز کند.
اما سوال اینجاست که واقعا گوگل در مورد ما چه می داند؟ البته گوگل این کار را اصلا به صورت مخفیانه انجام نمی دهد. بلکه کاملا مشخص است که این شرکت از ما چه می داند. کافیست سری به بخش «Privacy Policy» حساب گوگل تان بزنید تا به شفافی کریستال، این اطلاعات جمع آوری شده را مشاهده کنید.
فیلسوفی که روزگاری می‌خواست بدنش را منجمد کند تا شاید در آینده بتواند به زندگی باز گردد، حالا رئیس موسسۀ پژوهشیِ عجیبی در دانشگاه آکسفورد است. جایی که معمولاً تا سحر پشت میزش می‌نشیند و سناریوهای ممکن برای انقراض بشر به دست ربات‌های هوشمند را پیش‌بینی می‌کند. پروفسور نیک باستروم معتقد است هوش مصنوعی همانقدر که رؤیایی است، می‌تواند کابوس‌وار هم باشد.
مؤسسۀ فیوچر آو هیومنیتی۱ را در پایین یک کوچۀ قرون‌وسطایی در مرکز آکسفورد پیدا خواهید کرد. این مؤسسه در کنار کلیسای سنت اِبی است، که از سال ۱۰۰۵ میلادی اینجا به یادگار مانده است، و بالای باشگاه ورزشی پیور جیم است، که در ماه آوریل افتتاح شده است. این مؤسسه، که یک دانشکدۀ تحقیقاتیِ وابسته به دانشگاه آکسفورد است، یک دهه قبل تأسیس شد تا بزرگ‌ترین پرسش‌ها را به‌نمایندگی از ما مطرح کند. به‌طور ویژه: «ریسک‌های وجودی» تهدیدکنندۀ آیندۀ گونۀ ما دقیقاً چه هستند؛ چگونه آنها را اندازه‌گیری می‌کنیم؛ و چه کاری می‌توانیم برای جلوگیری از وقوعشان انجام دهیم؟ یا به دیگر سخن: در جهانی با ترس‌های مختلف، دقیقاً از چه چیزی باید بیشتر از همه وحشت داشته باشیم؟
با شنیدن عبارت «شکاف امنیتی» چه چیزی در ذهنتان شکل می گیرد؟ اینکه یک دسته هکر خطرناک پشت کامپیوترهایشان می نشینند و به دنبال پسوردهای کاربران می گردند؟
یا شاید هم اینطور فکر می کنید که یک جوان بیست و چند ساله در خانه اش نشسته و بدون آنکه رنگ آفتاب را ببیند مدام در حال هک کردن افرداد مختلف است. اگر تصورتان از هک شدن پسوردها یا شخصیت هکرها چنین چیزهایی است باید بگوییم که کاملا در اشتباه هستید.
